Η αξία της ζωής στοιχίζει 2 £

ΠΑΣΠ ΑΣΟΕΕ | ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ 2017-2018
Τρίτη, 11 Ιουλίου 2017

Για ακόμα μια φορά ο καπιταλισμός έδειξε το σκληρό του πρόσωπο. Οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν από τη Μάργκαρετ Θάτσερ και τους θιασώτες των φιλελεύθερων πολιτικών του Ηνωμένου Βασιλείου έδειξαν, ότι στον βωμό της εξοικονόμησης χρημάτων είναι αποδεκτό να χαθούν ανθρώπινες ζωές, καθώς 79 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους σε μια από τις χειρότερες τραγωδίες που συγκλόνισαν ποτέ τη Μεγάλη Βρετανία. Ας δούμε πως φτάσαμε σε αυτό το σημείο να θρηνήσουμε τόσο μεγάλο αριθμό θυμάτων.

Στις 14 Ιουνίου ο χρόνος σταμάτησε στις πολυώροφες κατοικίες της συνοικίας του Λονδίνου όπου διαδραματίστηκε μια από τις καταστροφικότερες τραγωδίες της Ευρώπης. Ένα ψυγείο στον 4ο όροφο του πύργου Γκρενφελ του Λονδίνου εκρήγνυται και οι ένοικοι αρχίζουν να τρέχουν πανικόβλητοι και προσπαθούν να ειδοποιήσουν τους υπόλοιπους ώστε να προλάβουν την καταστροφή, ωστόσο είναι αργά καθώς οποιαδήποτε προσπάθεια εκκένωσης αποδεικνύεται άκαρπη. Η φωτιά έχει αρχίσει και εξαπλώνεται ταχύτατα εξωτερικά του κτηρίου από όροφο σε όροφο. Οι πυροσβεστικές δυνάμεις θα καταφέρουν να θέσουν υπό έλεγχο τη φωτιά μετά από 24 ώρες και το μέγεθος της καταστροφής θα αρχίσει να διαφαίνεται στον ορίζοντα.

Το πως οδηγηθήκαμε σε αυτήν την καταστροφή είναι γνωστό και έχει όνομα και θα πρέπει να τεθεί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, “Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε” μια παράφραση του σλόγκαν “Είναι η οικονομία, ηλίθιε” που μέσα της κρύβει μια γερή δόση αλήθειας.

Ο πύργος χαρακτηριζόταν από παντελή έλλειψη πυρασφάλειας χωρίς καμιά έξοδο κινδύνου. Οι πυροσβεστήρες του κτηρίου είχαν λήξει προ τετραετίας και το σύστημα αντιμετώπισης της φωτιάς που θα μπορούσε να είχε προλάβει την καταστροφή δεν είχε εγκατασταθεί ποτέ. Μοναδική έξοδος των ενοίκων ήταν μια κεντρική σκάλα η οποία δεν ήταν προσβάσιμη σχεδόν από κανέναν όταν ξεκίνησε η εξάπλωση της φωτιάς.

Οι ένοικοι είχαν διαμαρτυρηθεί για την έλλειψη συστημάτων πυρασφάλειας ήδη από το 2013 ωστόσο συνάντησαν έντονη πίεση από το συντηρητικό κόμμα και τους διαχειριστές του κτηρίου ότι θα κινηθούν δικαστικά εναντίον τους εάν συνέχιζαν τις διαμαρτυρίες. Το κτήριο είχε ανακαινιστεί πρόσφατα ωστόσο η εξωτερική μόνωση που τοποθετήθηκε από την εργολάβο εταιρεία ήταν ιδιαίτερα εύφλεκτη και προτιμήθηκε από τα υπόλοιπα είδη μονώσεων καθώς ήταν πιο φθηνή κατά 2£ ανά τετραγωνικό μέτρο σε σχέση με αυτές οι οποίες αντιστέκονταν στη φωτιά. Η ανάκληση των περιορισμών στην τοποθέτηση τέτοιων εύφλεκτων υλικών στις κατασκευές κτηρίων έγινε το 2005 από την εκσυγχρονιστική κυβέρνηση του Tony Blair ως αποτέλεσμα των πιέσεων από τις μεγάλες εργολαβικές εταιρίες της Μεγάλης Βρετανίας.
Σύμφωνα με τους ενοίκους του υπό ανακαίνιση κτηρίου οι πλούσιοι ένοικοι των κοντινών υπερπολυτελών κατοικιών της περιοχής είχαν πιέσει την εργολαβική εταιρεία να εγκαταστήσει αυτά τα (εύφλεκτα) πάνελ καθώς ήταν τα μόνα που δεν τους χαλούσαν την αισθητική.

Πλέον οι ένοικοι του πύργου που επιβίωσαν της καταστροφής, υστέρα από απόφαση της κυβέρνησης αποκτούν στην κατοχή τους υπερπολυτελή διαμερίσματα, η αξία των οποίων ξεκινάει από τα 1,6 εκατομμύρια £. Και ενώ οι άνθρωποι αυτοί έχουν βιώσει μια τραγωδία και το ελάχιστο που θα μπορούσε να τους δοθεί είναι ένα σπίτι, οι ήδη ένοικοι των πολυτελών κατοικιών παραπονιούνται ότι μια τέτοια κίνηση πρόκειται να μειώσει την αξία των σπιτιών τους.

Όλα αυτά δεν είναι γεγονότα των τελευταίων ετών. Είναι μια πολιτική αντίληψη που κρατά από το 1979, πρώτη φορά που ανέλαβε τη διακυβέρνηση η Μάργκαρετ Θάτσερ. Όταν η συντηρητική επανάσταση, όπως λέγεται, έθεσε τα θεμέλια της καταστροφής του κοινωνικού κράτους και του κράτους πρόνοιας. Όταν το κράτος ξεκίνησε να ωθεί τα μεσαία και τα κατώτερα στρώματα της κοινωνίας στην εξαθλίωση και στην υποδούλωση. Όταν το ίδιο το κράτος, το μόνο που σκεφτόταν ήταν το οικονομικό κέρδος των μεγάλων πολυεθνικών. Πλέον έχουμε φτάσει σε ένα σημείο όπου οι οικονομικά ασθενέστεροι εξοστρακίζονται από την κοινωνία και δεν έχουν ούτε δικαίωμα στην ίδια τη ζωή. Μήπως φταίμε και εμείς για αυτήν την κατάσταση;! Είναι αυτή η κοινωνία στην οποία θέλουμε να μεγαλώσουμε και να ζήσουμε;! Εάν όχι, θα πρέπει εμείς, να βγούμε μπροστά να διεκδικήσουμε ένα κράτος πρόνοιας, μια κοινωνία που πρώτο της μέλημα θα είναι ο άνθρωπος και όχι το κέρδος. Το κράτος θα είναι αυτό που θα προστατεύει τους ασθενέστερους και θα τους δίνει τα κατάλληλα εφόδια για να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες της εποχής. Γιατί μια κοινωνία για να ευημερήσει θα πρέπει να σκέφτεται το καλό όλων και όχι το καλό και το προσωπικό όφελος των λίγων και εκλεκτών.

28/02/2021 prytanis

Κάτι σάπιο υπάρχει    στο Βασίλειο της Μπουραντωνημαρκίας...

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Δείτε Επίσης