Η φετινή ακαδημαϊκή χρονιά αναμένεται να είναι αυτή που θα κρίνει σε καθοριστικό βαθμό...
τη μορφή και το ρόλο που θα διαδραματίσει η Ανώτατη Εκπαίδευση τα επόμενα έτη, καθώς το Υπουργείο Παιδείας και η Κυβέρνηση συνολικά, επιδιώκουν την άνευ όρων παράδοση τόσο των ιδρυμάτων, όσο και κυρίως των ίδιων των φοιτητών. Η κυβερνητική πολιτική της υποχρηματοδότησης και γενικότερα της υποβάθμισης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, η οποία ακολουθείται επί σειρά ετών και έχει κορυφωθεί εν μέσω της οικονομικής κρίσης, συνοδεύεται από μια μεθοδική επίθεση στη θεσμική και δημοκρατική λειτουργία του Πανεπιστήμιου μέσω της εφαρμογής του Νόμου-Απορρύθμισης Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου.
Φέτος λοιπόν είδαμε μια ακόμα ενέργεια σε αυτή την κατεύθυνση, μετά την κατάργηση της φοιτητικής εκπροσώπησης, καθώς όσες πρυτανικές αρχές το προηγούμενο διάστημα εξέφρασαν την ελάχιστη διαφωνία με την ασκούμενη πολιτική αντικαταστάθηκαν, μετά από την παρέμβαση των Συμβουλίων Διοίκησης, από άλλες φιλικές προς την κυβέρνηση. Το κυρίαρχο όμως ζήτημα με το οποίο ξεκίνησε η φετινή χρονιά, δεν ήταν άλλο παρά οι απειλές του Υπουργού Παιδείας για οριζόντιες διαγραφές για τους φοιτητές επι πτυχίω, το οποίο πλήττει άμεσα 300.000 συμφοιτητές μας, ενώ ταυτόχρονα βάζει όρια (6 ή 8 χρόνια) σε όλους εμάς τους υπόλοιπους. Η μάχη αυτή, αν και προσωρινά κερδήθηκε, καθώς μέχρι σήμερα δεν έχει διαγραφεί κανένας, συνεχίζεται, καθώς περνάει μέσα από τη μη έγκριση των οργανισμών των ιδρυμάτων, οι οποίοι θα εξειδικεύσουν και θα κάνουν πραγματικότητα μια σειρά άλλων διατάξεων του Νόμου-Απορρύθμισης (μαθήματα αλυσίδες, ακύρωση εξαμήνων με το παραμικρό, όριο στην εξέταση των μαθημάτων κά). Επιπλέον όλων αυτών, οι φοιτητές και οι απόφοιτοι βιώνουμε εντονότερα την υποβάθμιση των πτυχίων μας και την περαιτέρω την ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης, καθώς δεκάδες Κέντρα Μεταλυκειακής Εκπαίδευσης ετοιμάζονται να προσφέρουν έως και μεταπτυχιακούς τίτλους πλήρως αναγνωρισμένους και ισότιμους. Έχοντας μάλιστα εξασφαλίσει την ισοτίμηση των προπτυχιακών τίτλων που προσφέρουν, επεκτείνονται διαρκώς και σε νέα επιστημονικά πεδία, όπως αποδεικνύει και η ίδρυση της πρώτη ιδιωτικής Νομικής Σχολής στην Κρήτη! Την ίδια στιγμή τα Δημόσια Πανεπιστήμια υφίστανται εκ νέου μείωση στους προϋπολογισμούς τους (70% χαμηλότεροι από το 2009), με εκατοντάδες εργαζόμενους σε αυτά να βρίσκονται επ αόριστόν σε διαθεσιμότητα και με σημαντικές ανάγκες σε καθηγητικό προσωπικό τόσο λόγω της μείωσης των προσλήψεων, όσο και του φαινόμενου της ετεροαπασχόλησης, ιδιαίτερα στο δικό μας πανεπιστήμιο.
Οι αλλαγές και οι εξελίξεις στην τριτοβάθμια εκπαίδευση όμως δεν είναι ανεξάρτητες από όσα δραματικά συμβαίνουν στο χώρο της οικονομίας, της εργασίας και της κοινωνίας ευρύτερα. Εδράζονται στην αμείλικτη νεοφιλελεύθερη λογική ότι "αξία έχει μόνο το αγοραίο"...οτιδήποτε άλλο πρέπει να συντριβεί! Οι έννοιες του δημόσιου αγαθού, του συλλογικού και του κοινωνικού, τα δικαιώματα, η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη, η προστασία των αδυνάμων και των μη προνομιούχων, η δικαιοσύνη και οι ίσες ευκαιρίες, η αξιοκρατία και η ισονομία έχουν υποταχθεί πλήρως στους νόμους της αγοράς και περνούν σε δεύτερη μοίρα μπροστά στη δύναμη του κέρδους και την ψυχρή-τεχνοκρατική-λογιστική διαχείριση.
Γι' αυτό και το κοινωνικό κράτος συμπιέζεται, τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα επιστρέφουν στο καθεστώς του προηγούμενου αιώνα, οι μισθοί και οι συντάξεις περιορίζονται κάτω από τα όρια της φτώχειας, οι δαπάνες για παιδεία, υγεία και πρόνοια περικόπτονται, οι φόροι πολλαπλασιάζονται και οι κινητοποιήσεις συστηματικά λοιδορούνται και συκοφαντούνται! Την ίδια στιγμή, η φοροδιαφυγή και η εισφοροδιαφυγή, η διαφθορά, η ανομία, η βία και η εγκληματικότητα, η ανέχεια και η ανεργία, όχι απλά δεν αντιμετωπίζονται, αλλά εξαπλώνονται και οργιάζουν! Και το πολιτικό σύστημα και οι εκπρόσωποί του, που ανέχτηκαν και καλλιέργησαν συστηματικά αυτά τα φαινόμενα, όχι απλά δεν τα περιορίζουν, αλλά αλαζονικά και αναίσχυντα υποδεικνύουν με το δάχτυλο τους εργαζόμενους, τους μικρομεσαίους και τους φοιτητές ως βασικούς υπευθύνους!!!
Απέναντι σε αυτή την κυβερνητική πολιτική η οποία απειλεί να συντρίψει όλες τις θετικές αξίες και τα δημοκρατικά κεκτημένα του πανεπιστημίου και της κοινωνίας μας οφείλουμε να διεκδικήσουμε δυναμικά και συλλογικά ένα καλύτερο μέλλον για τη γενιά μας συνολικά. Ο αγώνας που καλούμαστε να δώσουμε θα είναι δύσκολος, μακρύς, ανηφορικός, αλλά κυρίως μαζικός και ριζοσπαστικός που δε θα υποχωρήσει παρά μόνο όταν αποσυρθεί ο νόμος-ταφόπλακα του Δημοσίου Πανεπιστημίου και όταν ανατραπεί η πολιτική που συσσωρεύει αδίκως και μονομερώς τα βάρη στους άνεργους, τους μισθοσυντήρητους και τους συνταξιούχους!
Η αδράνεια, η αδιαφορία και ο ατομισμός δε μας ταιριάζουν! Καμία αλλαγή, καμία ανατροπή, καμία επανάσταση δεν συντελέστηκε ποτέ ιστορικά χωρίς τους νέους στην πρώτη γραμμή της αμφισβήτησης και του αγώνα. Αν όχι τώρα, που ξεθεμελιώνεται όλο το οικοδόμημα των εργασιακών και κοινωνικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων του 20ου αιώνα και που οδηγείται ο τόπος μας στη χρεοκοπία και την εξαθλίωση, τότε πότε; Αν όχι εμείς, οι φοιτητές, που δεν έχουμε εξαρτήσεις, υποχρεώσεις, βαρίδια και δεσμεύσεις, που διαθέτουμε τη φλόγα, το πάθος, την ανιδιοτέλεια και το όραμα των νέων ανθρώπων για μια δικαιότερη και πιο ανθρώπινη κοινωνία, τότε ποιοι;
Ήρθε λοιπόν η ώρα, η γενιά μας να αγωνιστεί μέχρι την τελική νίκη...