To νομοσχέδιο Αθηνά, το οποίο βρίσκεται σε φάση διαβούλευσης, αποτελεί την κορύφωση...
της επίθεσης που συντελείται με σφοδρότητα από τις κυβερνήσεις της τελευταίας επταετίας που απώτερο στόχο έχει τη συρρίκνωση της Δημόσιας Ανώτατης Εκπαίδευσης. Η αρχή έγινε με το Νόμο της Μαριέττας Γιαννάκου που έθεσε τα θεμέλια για την αποδόμηση κάθε έννοιας δημόσιας και δωρεάν πανεπιστημιακής παιδείας. "Άξια" συνεχιστής η υπουργός της φωτοτυπίας Άννα Διαμαντοπούλου με το διαβόητο Νόμο-Απορρύθμισης, που προώθησε ένα αντιδημοκρατικό και ολιγαρχικό σύστημα διοίκησης των Ιδρυμάτων, παράλληλα βέβαια με τη δραστική περικοπή των προϋπολογισμών τους.
Και ερχόμαστε στο σήμερα και στον υπουργό Κ. Αρβανιτόπουλο, ο οποίος εμπνεύστηκε το σχέδιο «Αθηνά», που συνεπάγεται ολέθριες συνέπειες στην Ελληνική Ανώτατη Εκπαίδευση καθώς:
- Καταργεί 94 τμήματα σε όλη την επικράτεια.
- Μειώνει τις πόλεις της περιφέρειας όπου στεγάζονται τμήματα ΑΕΙ και ΑΤΕΙ.
- Αναγκάζει να μετακινηθούν σε άλλη πόλη, ακόμη και σε τμήμα με διαφορετικό γνωστικό αντικείμενο περισσότεροι από 20.000 φοιτητές. Μετακυλύει έτσι το κόστος φοίτησης στους ήδη επιβαρυμένους οικογενειακούς προϋπολογισμούς.
- Μειώνει τους εισακτέους κατά 4% (σύμφωνα με το υπουργείο), ενώ με ρεαλιστικούς όρους η μείωση αυτή θα ξεπεράσει το 15% του χρόνου και το 20% τα επόμενα χρόνια.
Ο ίδιος ο ακαδημαϊκός χάρτης της χώρας, όπως διαμορφώνεται από το «Αθηνά», χαρακτηρίζεται από έντονο συγκεντρωτισμό και υδροκεφαλισμό. Είναι απορίας άξιο πάντως, πώς θα μπορέσουν τα ήδη υπάρχοντα τμήματα με την ελλιπή υλικοτεχνική υποδομή, χωρίς καμία επιπλέον χρηματοδότηση, να απορροφήσουν όλους αυτούς τους επιπλέον φοιτητές, τη στιγμή που το 2012 τα κονδύλια για τα πανεπιστήμια ήταν τα λιγότερα από κάθε άλλη χρονιά. Όσον αφορά δε στις πόλεις, στις οποίες κλείνουν υπάρχοντα τμήματα, οι οικονομικές συνέπειες θα είναι εξαιρετικά αρνητικές σε μια ήδη κάκιστη οικονομική συγκυρία.
Εντός της Αττικής πάλι, προωθείται η διαβόητη ομοσπονδοποίηση με την ίδρυση του υπερ-πανεπιστημίου «Αδαμάντιος Κοραής», όπου συνενώνονται 5 από τα 7 πανεπιστημιακά ιδρύματα της πρωτεύουσας (Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Πανεπιστήμιο Πειραιά, Πάντειο, Γεωπονικό, Χαροκόπειο), και ιδρύεται το Αττικό ΤΕΙ (ΑΣΠΑΙΤΕ, ΤΕΙ Αθήνας, ΤΕΙ Πειραιά). Το υπουργείο παιδείας με το σχεδιασμό αυτό διαγράφει την ακριβώς αντίθετη πορεία από αυτή που υιοθετείται πλέον στην υπόλοιπη Ευρώπη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τόσο το ομόσπονδο Universite de Paris που ιδρύθηκε το 13ο αιώνα και το οποίο έσπασε σε 13 πανεπιστήμια το 1968 (Paris I, Paris II κτλ) όσο και το University of London, το οποίο αποτελεί μία χαλαρή ένωση των γνωστότερων ιδρυμάτων του Λονδίνου σε εθελοντική μάλιστα βάση, από την οποία αποχώρησε το 2007 το Imperial College. Η συνένωση που προωθείται μεταξύ του Ο.Π.Α. και πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, τα οποία είτε έχουν άσχετο γνωστικό αντικείμενο (Πάντειος, Χαροκόπειο, Γεωπονικό) είτε εδρεύουν σε άλλη πόλη (Πανεπιστήμιο Πειραιά), δεν συνεπάγεται σε καμία περίπτωση βελτίωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας και της αξίας των πτυχίων. Απεναντίας αναπαράγει εκείνα ακριβώς τα φαινόμενα, που ο υπουργός εξαγγέλλει ότι θα εκλείψουν με την υιοθέτηση του σχεδίου Αθηνά. Η πιο προφανής επίπτωση δεν είναι άλλη από την εξαφάνιση του ονόματος του Πανεπιστημίου μας, το οποίο είναι σε μεγάλο βαθμό αναγνωρίσιμο και αποδεκτό τόσο από την επιστημονική κοινότητα διεθνώς, όσο και από την αγορά εργασίας. Επιπλέον, με την επιχειρούμενη συγχώνευση μεθοδεύεται εντός του «ομοσπονδιακού» πανεπιστημίου η περαιτέρω συνένωση σε επίπεδο τμημάτων, ώστε να μείνει για παράδειγμα ένα μόνο τμήμα Οικονομικής Επιστήμης με εκατοντάδες φοιτητές κατ' έτος. Αποτέλεσμα αυτής της εξέλιξης θα είναι οι φοιτητές να περιφέρονται από κτίριο σε κτίριο μεταξύ Αθήνας και Πειραιά για να παρακολουθήσουν διαλέξεις, να χρησιμοποιήσουν εργαστήρια, να επισκεφθούν γραφεία διδασκόντων.
Εν κατακλείδι το σχέδιο «Αθηνά» σχεδιάστηκε προκειμένου να δικαιολογηθεί η δραστική περικοπή των κονδυλίων για την Ανώτατη Εκπαίδευση και να στρωθεί το χαλί για την αναγκαιότητα ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων. Η τρικομματική κυβέρνηση με πρόφαση τη δημοσιονομική προσαρμογή επιχειρεί να μετατρέψει την ανώτατη εκπαίδευση από δικαίωμα όλων σε προνόμιο των λίγων.