Δ. Τεμπονέρας: Πολιτικές οι δολοφονίες Γρηγορόπουλου - Φύσσα

Ο Νίκος Τεμπονέρας δολοφονήθηκε στην Πάτρα, στις 9 Γενάρη του 1991, από το παρακράτος της Δεξιάς, πριν από 29 χρόνια.

 Ο Γιάννης Καλαμπόκας και η φασιστική συμμορία του, ήλπιζαν ότι θα ανοίξουν ένα κεφάλι. Και το κατάφεραν. Μόνο που από μέσα του, ξεπήδησε η αγάπη για το παιδί, για τη γνώση, για την δημοκρατία, η αγάπη για τον άνθρωπο.

 Οι συνοδοιπόροι του Νίκου Τεμπονέρα δεν μάθαμε ποτέ να μισούμε, μάθαμε να αγαπάμε τον αγώνα, τη λευτεριά, να μαχόμαστε για μια καλύτερη ζωή με αξιοπρέπεια, να παλεύουμε για κοινωνική δικαιοσύνη.

 Η θυσία του Νίκου Τεμπονέρα, ζει μέσα στους αγώνες της νεολαίας. Ζει μέσα στους αγώνες των εργαζομένων, που αρνούνται «να παραδεχτούν την ήττα».

 Είκοσι εννέα χρόνια μετά, η δικαιοσύνη – όπως και τότε – αρνείται να τιμωρήσει τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και του Παύλου Φύσσα, όπως τους αξίζει. Αγνοεί όμως, πως η οριστική καταδίκη των δολοφόνων, είναι o μόνος δρόμος, για να κερδίσει η κοινωνία τη χαμένη της αξιοπρέπεια.

 Η ακροδεξιά απειλή βρίσκεται στη φυλακή προσωρινά, βρίσκεται όμως ταυτόχρονα και στην εξουσία. Επιτίθεται με σφοδρότητα, στις αξίες και στα ιδανικά του κόσμου της δουλειάς, στα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα.

 Λένε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Διαφωνώ. Η δολοφονία Τεμπονέρα, όπως και η δολοφονία Φύσσα - Γρηγορόπουλου, δεν είναι τυχαία γεγονότα. Αν και εξελίσσονται σε διαφορετικό κοινωνικό και πολιτικό χρόνο, παρουσιάζουν έντονες ομοιότητες ως προς το νομικό-πολιτικό σκέλος, υπό την έννοια, ότι το σύστημα στα πλαίσια της ποινικής καταδίκης, δεν μπορεί να κρίνει τον ίδιο τον εαυτό του:

 Το φιλελεύθερο παρακράτος της ΝΔ το 1991, όταν ο λαός και κυρίως η νεολαία το αμφισβήτησαν ανοιχτά, επιστράτευσε τον κομματικό στρατό του Καλαμποκισμού, για να σπάσει τις καταλήψεις στα σχολεία.

 Πως θα μπορούσε όμως ποτέ, σε οποιοδήποτε δικαστήριο, να αποδειχτεί, ότι εξέθρεψε για χρόνια τους Ρέηντζερς και τους Κενταύρους; Πως θα μπορούσε να αποδειχτεί κυρίως, ότι οι αιτίες της δολοφονίας, ήταν οι ακραία συντηρητικές πολιτικές μιας Δεξιάς, που νοσταλγούσε την ομοιόμορφη ενδυμασία στα σχολεία, την επιβολή point system ελέγχου, την ποινικοποίηση της συμπεριφοράς των μαθητών κλπ.; Πως θα μπορούσε το δικαστήριο, να εξηγήσει την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού, που θα ...προσάρμοζε την κοινωνία στις επιταγές της παγκοσμιοποιημένης αγοράς, με κάθε κόστος;

  Δεν θα μπορούσε σίγουρα το σύστημα να παραδεχτεί ότι επρόκειτο για μια πολιτική δολοφονία, για αυτό και ο Ν.Ταγαρης, Νομάρχης Αχαΐας της ΝΔ τότε, δήλωνε με έμφαση μετά το φόνο: «Δεν υπάρχει δολοφονία. Η δολοφονία έχει ορισμένα στοιχεία. Θάνατος υπήρξε».

 Έτσι και οι φασίστες της ΧΑ που ανέλαβαν για λογαριασμό του συστήματος τη βρώμικη δουλειά, είναι δύσκολο να αποδειχτεί νομικίστικα, ότι συστήθηκαν στην ελληνική κοινωνία, ακριβώς για να κάνουν αυτό. Να σκοτώσουν το ανθρώπινο μυαλό και να ξαναφέρουν το σκοτάδι.

 Στην εξεταστική επιτροπή της βουλής που ακολούθησε την δολοφονία Τεμπονέρα, αλλά και στην ακροαματική διαδικασία στο δικαστήριο, γίνεται προσπάθεια σπίλωσης του Ν.Τεμπονέρα, με χυδαία επιχειρήματα, ώστε να καταδειχθεί ότι «δεν είχε δουλεία να πάει στο σχολείο», ότι ίσως« προκάλεσε με τη συμπεριφορά του» κλπ.

 Ακριβώς δηλαδή, επιχειρήματα που ακούστηκαν στο δημόσιο λόγο και στην διάρκεια της δίκης Γρηγορόπουλου και Φύσσα: «Τι δουλεία είχε ο 15χρονος στα Εξάρχεια» και «μάλλον τον σκότωσαν για το ποδόσφαιρο» ή «ποτέ δεν τον είχε στοχοποιήσει (τον Φύσσα) η Χρυσή Αυγή» ή ακόμα ότι «δεν αποδεικνύεται ότι δόθηκε εντολή για δολοφονία». Την ίδια ώρα στην δολοφονία Τεμπονέρα - όπως συνέβαινε και με τα τάγματα εφόδου της Χ.Α. - η δικογραφία αναφέρει, ότι οι τραμπούκοι με τον Καλαμπόκα, έφυγαν οργανωμένα από τα γραφεία της τοπικής ΟΝΝΕΔ, με στόχο την ανακατάληψη των σχολείων με κάθε τρόπο, κάτι που συνέβη και σε δεκάδες σχολεία της Ελλάδας, την ίδια ημέρα. Και τότε ρητή εντολή για δολοφονία δεν δόθηκε. Η δολοφονία όμως ήταν κυβερνητικά...εντός προγράμματος.

 Με ποιο άρθρο του Π.Κ. θα μπορούσε το σύστημα να καταδικάσει τον εκδότη του «Ελεύθερου Τύπου», Δημήτρη Ρίζο, όταν στις 9.1.1991-ώρες πριν τη δολοφονία- έγραφε στον ''Ελεύθερο τύπο'':

«Κάποτε θα πρέπει να δραστηριοποιηθούν οι πολίτες αυτής της χώρας. Και να αντιδράσουν απέναντι στους επαγγελματίες μικροπολιτικούς. Εμπρός λοιπόν στον δρόμο που χάραξαν οι πολίτες της Αμαλιάδας. Καταλάβατε ακόμη και τα σπίτια των... Μπαλωμένων!» (Δημήτρης Μπαλωμένος λεγόταν ο τότε πρόεδρος της ΟΛΜΕ).

Με ποιο άρθρο του Π.Κ. θα μπορούσε το δικαστήριο να καταδικάσει το βουλευτή της ΝΔ τότε, Νίκο Νικολόπουλο, όταν στην πρώτη (22/12/1990), παρουσία του ντόπιου υφυπουργού Παιδείας Βασίλη Μπεκίρη, ενώπιον του τοπικού βουλευτή, ο Καλαμπόκας εισηγήθηκε την ανάληψη δυναμικής δράσης απ’ την ΟΝΝΕΔ, για να πάρει την απάντηση, ότι κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει μετά τις γιορτές (Πρακτικά Εξεταστικής, 3/7/1991, σ. 4-6);

Με πιο άρθρο του Π.Κ. θα καταδικαζόταν, ο αστυνομικός διευθυντής Αχαΐας, ο οποίος δήλωνε, ενώ τα γεγονότα συνέβαιναν στην καρδιά της Πάτρας...: «Η αστυνομία είχε εντολές αρμοδίου Υπουργού, να απέχει από κάθε δραστηριότητα στους σχολικούς χώρους κατά τον χρόνο των καταλήψεων. Η παρουσία της να είναι διακριτική κι από απόσταση. Και τούτο γιατί, εάν δεν ήταν διακριτική η παρουσία της, θα προσπαθούσαν κάποιοι να συνδέσουν την παρουσία της αστυνομίας με δραστηριότητες που αποσκοπούσαν σε ματαίωση των καταλήψεων.».

Ας θυμηθούμε αντίστοιχα τις μαρτυρίες στη δίκη της Χρυσής Αυγής, όταν από τους ασυρμάτους της αστυνομίας δινόταν εντολή, οι παρευρισκόμενοι αστυνομικοί, να ...μην εμπλακούν στα γεγονότα που εξελίσσονταν μπροστά τους.

Αλλά και το ίδιο το κοινοβουλευτικό σύστημα πως θα μπορούσε να αυτοτιμωρηθεί; Στην δίκη Τεμπονέρα και στην εξεταστική επιτροπή της βουλής, ο Απόστολος Ανδρεουλάκος της ΝΔ(συνήγορος του Γ.Καλαμπόκα στη δίκη στο Βόλο), δήλωνε πως μετά τη δολοφονία, «η νομιμότητα έχει αποκατασταθεί». Την ίδια ώρα στη διάρκεια της δίκης, η ΝΔ στήριξε την συμμορία Καλαμπόκα ηθικά, οικονομικά και πολιτικά με κάθε μέσο. Πόσο άραγε διαφέρει η συμπεριφορά της ΝΔ τότε, από τη γνωστή συνομιλία του Μπαλτάκου(εν ενεργεία Γενικού Γραμματέα της Κυβέρνησης Σαμαρά!), με τον υπόδικο Κασιδιάρη, ως νταλαβέρι των νεοναζί και της τότε Κυβέρνησης σε ανώτατο επίπεδο;

Με ποιο άρθρο του Π.Κ. θα καταδικάζονταν σήμερα οι Μάκης Βορίδης, οι παλαίμαχοι δημοσιογράφοι Χρήστος Πασαλάρης και Γιάννη Βούλτεψης, οι οποίοι παρουσίασαν(για να τον τιμήσουν!) το βιβλίο του βουλευτή της ΧΑ, Μιχάλη Αρβανίτη(δικηγόρου του Καλαμπόκα στο Βόλο αλλά και συνηγόρου υπεράσπισης- και υπόδικος ο ίδιος - των κατηγορουμένων στη δίκη της ΧΑ) με τίτλο: «Ποιος σκότωσε τον Νίκο Τεμπονέρα» το 2002; Ο ...συγγραφέας αναφέρει στο βιβλίο του, ότι ο Νίκος Τεμπονέρας ήταν «αυτόκλητος εργατοπατέρας, ειδικευμένος στη βίαιη καταστολή απεργοσπαστικών εκδηλώσεων», διδάσκοντας την ίδια υπερασπιστική γραμμή, για τον δήθεν αναρχικό Γρηγορόπουλο, που τα ήθελε και τα έπαθε και τον αντιφασίστα Παύλο Φύσσα ο οποίος προκαλούσε με τα τραγούδια του...

 Όπως και τότε έτσι και σήμερα το σύστημα φαίνεται να προσανατολίζεται να καταδικάσει - αν γίνει δεκτή η πρόταση της εισαγγελέως - μόνο τους φυσικούς αυτουργούς στην καλύτερη περίπτωση. Πρόκειται για ιστορικό ατόπημα, που θα επαναφέρει στο προσκήνιο, όχι τόσο το ημιθανές εγκληματικό μόρφωμα, αλλά θα ξεπλύνει και θα επιβάλει την ακροδεξιά ατζέντα στην κοινωνική ζωή. Θα δικαιολογήσει τις φασιστικές πρακτικές και θα τις ενσωματώσει ως καθαρές και δικαιωμένες στη συνείδηση του λαού.

 Η αμετάκλητη καταδίκη των δολοφόνων της Χρυσής Αυγής, σύσσωμης της ηγεσίας της, του Κορκονέα και των ηθικών αυτουργών, δεν μπορεί να χωρέσει μόνο στον «φτωχό» Ποινικό Κώδικα.

 Πρέπει να εξεταστούν ως πολιτικές δολοφονίες, που στόχο είχαν να κάμψουν το αγωνιστικό φρόνημα του λαού, να προκαλέσουν τον φόβο και την απάθεια, να αναισθητοποιήσουν το λαό και τη νεολαία, για να μην διεκδικήσουν αυτό που τους αξίζει. Ο φασισμός μισεί τον αδύναμο, τον διαφορετικό. Μισεί τον εργαζόμενο και κάνει πάντα μπίζνες με τον ισχυρό, που φυσικά δεν τον αγγίζει, αλλά λειτουργεί ως το μακρύ του χέρι. Ο φασισμός μισεί τα ανθρώπινα δικαιώματα. Σιχαίνεται την τέχνη και την επιστήμη, γιατί αυτές προϋποθέτουν την ελεύθερη έκφραση.

 Και δυστυχώς δεν τελειώσαμε με τους φασίστες. Κάθε άλλο...

 Η θυσία του Νίκου Τεμπονέρα, 29 χρόνια μετά, απαιτεί την καταδίκη των δολοφόνων πρώτα μέσα και μετά έξω από το δικαστήριο.

 Οριστικά ισόβια στον δολοφόνο Κορκονέα και στους νεοναζί δολοφόνους της Χρυσής Αυγής.

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΤΡΩΣΗ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΤΙΜΗΣ ΣΤΟΝ ΝΙΚΟ ΤΕΜΠΟΝΕΡΑ, ΠΟΥ ΔΙΟΡΓΑΝΩΝΕΙ Η ΟΛΜΕ-ΔΟΕ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 9 ΓΕΝΑΡΗ ΣΤΙΣ 6 ΜΜ, ΣΤΟ ΣΧΟΛΙΚΟ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ ΝΙΚΟΣ ΤΕΜΠΟΝΕΡΑΣ, ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ.

ΠΗΓΗ: Διονύσης Τεμπονέρας

ΔΕΠ Παντείου σε Κεραμέως: Σκοπός των πανεπιστημίων η επιστημονική γνώση, όχι η μετατροπή τους σε παίγνια της αγοράς

Ανακοίνωση-απάντηση στην επιστολή της υπουργού Παιδείας, Νίκης Κεραμέως, αναφορικά με τα προτεινόμενα μέτρα μεταρρύθμισης της Ανώτατης Εκπαίδευσης στην Ελλάδα εξέδωσε το ΔΣ του συλλόγου μελών ΔΕΠ του Παντείου Πανεπιστημίου.

Απάντηση του ΔΣ του συλλόγου ΔΕΠ του Παντείου Πανεπιστημίου στην επιστολή της Υπ.Παιδείας κας Κεραμέως και στα προτεινόμενα μέτρα μεταρρύθμισης της Ανώτατης Εκπαίδευσης στην Ελλάδα

Το άσυλο και η κοινή λογική

 

Το βράδυ της 9ης Ιουλίου μαθαίνουμε από τον επίσημο λογαριασμό στο Twitter της Ελληνικής Αστυνομίας πως «Πραγματοποιήθηκε οργανωμένη επιχείρηση σε χώρους του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Συνελήφθησαν επτά άτομα για εμπορία και διακίνηση ναρκωτικών». 

Λίγες μόνο ώρες μετά την εκλογή της νέας κυβέρνησης η είδηση επιχειρείται να παρουσιαστεί ως εικόνα από το άμεσο μέλλον. Η απόφαση περί κατάργησης του Πανεπιστημιακού Ασύλου υπήρξε μια από τις λιγοστές ευκρινείς προεκλογικές δεσμεύσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη. Βεβαίως δεν απασχόλησε κανέναν από τους θιασώτες αυτής της «μεταρρύθμισης» ποια η εξέλιξη της προαναφερθείσας είδησης, τι να απέγιναν οι προσαχθέντες; Απαγγέλθηκαν κατηγορίες και αν ναι ποιες ήταν; Δε θα την αποκαλύψω, κάντε την έρευνα σας.

Η κατάργηση του Πανεπιστημιακού Ασύλου «με ένα άρθρο κι ένα νόμο» οικοδομείται επί μιας συσκοτιστικής ρητορικής που τα έχει όλα: Άσυλο ανομίας, εμπόριο ναρκωτικών, αποθήκες πυρομαχικών στις κτιριακές υποδομές, παραεμπόριο και μαύρη οικονομία, βία. Αυτό το οργουελικό σκηνικό στοχεύει απευθείας στον καθωσπρεπισμό της μέσης ελληνικής οικογένειας, στην ατάκα που μονολογούν οι μανάδες μας όταν βλέπουν «ειδήσεις», στο «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο» του Έλληνα φορολογούμενου. Εισήχθη για συζήτηση με τη διαδικασία του κατεπείγοντος και πρώτη φορά στη μεταπολιτευτική ιστορία αποκομμένο από κάποιον ευρύτερο νόμο που ρυθμίζει ζητήματα των Πανεπιστημίων. Είναι όμως το ζήτημα όντως επείγον; Ανταποκρίνεται αυτή η ζοφερή περιγραφή στη πραγματικότητα;

Για να μη νομίζετε πως υπεκφεύγω φυσικά και στα ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια υπάρχουν σοβαρά ζητήματα τα οποία χρήζουν αντιμετώπισης.Αυτά τα ζητήματα ωστόσο είναι συγκεκριμένα, εστιασμένα και γνωστά και σίγουρα δεν γεννήθηκαν ούτε διογκώθηκαν από το Πανεπιστημιακό Άσυλο. Υπάρχει κανείς εχέφρων πολίτης ο οποίος πιστεύει ότι το παραεμπόριο, το εμπόριο ναρκωτικών ακόμα και η βία υπάρχουν στην κοινωνία μας λόγω της ύπαρξης του πανεπιστημιακού ασύλου; Κατά την άποψή μου το μέχρι πρότινος ισχύον νομικό καθεστώς περιέγραφε ένα σαφές πλαίσιο για την καταπολέμησή τους. Συγκεκριμένα ο τελευταίος νόμος (ν. 4485/2017, άρθρο 3 § 2) όριζε ότι «επέμβαση δημόσιας δύναμης σε χώρους των ΑΕΙ επιτρέπεται αυτεπαγγέλτως σε περιπτώσεις κακουργημάτων, καθώς και εγκλημάτων κατά της ζωής και ύστερα από απόφαση του Πρυτανικού Συμβουλίου σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση». Αυτό που δεν υπήρξε για δεκαετίες είναι η πολιτική βούληση των κυβερνώντων για αντιμετώπιση αυτών των ζητημάτων.

Από τα βουλευτικά έδρανα των δύο μεγάλων κομμάτων έχουν περάσει ουκ ολίγοι πανεπιστημιακοί καθηγητές, πρώην πρυτάνεις, άνθρωποι με σπουδές πολλών χρόνων στα ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια. Αλήθεια έχουν να επιδείξουν αυτοί οι άνθρωποι υπαρκτές ενέργειες για τη διασφάλιση του Πανεπιστημιακού Ασύλου; Κάποιες ενέργειες τους; Καταγγελίες στις αρμόδιες αρχές για τα εγκλήματα που μηρυκάζουν στο δημόσιο λόγο; Τα παραδείγματα θα είναι μεμονωμένα και σποραδικά αν αναλογιστεί κανείς πως από το 1982 μέχρι σήμερα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έχουν κυβερνήσει την Ελλάδα σχεδόν 34 χρόνια.

Αλήθεια, ποιος κερδίζει από αυτή την ενορχήστρωση δυσφήμισης των Ελληνικών Πανεπιστημίων; Μα φυσικά όσοι επιβουλεύονται τη συρρίκνωση του προκειμένου να κερδοφορήσουν από την τριτοβάθμια εκπαίδευση και όσοι επιθυμούν την εξόντωση όλων των θεσμών που διαμορφώνουν σκεπτόμενους και ελεύθερους πολίτες. Πυροβολούμε τα πόδια μας όταν συκοφαντούμε τα έδρανα που μόρφωσαν τους γιατρούς που εμπιστευόμαστε την υγεία μας, τους δικηγόρους και τους δικαστές που εμπιστευόμαστε το δίκιο μας, τους δασκάλους που εμπιστευόμαστε το μέλλον των παιδιών, τους μηχανικούς που εμπιστευόμαστε τα σπίτια μας. Πυροβολούμε τα πόδια μας όταν συκοφαντούμε ιδρύματα στα οποία ξοδεύουμε χιλιάδες ευρώ προκειμένου να πετύχουν οι νέοι και οι νέες της πατρίδας μας κάνουμε κακό μόνο στο μέλλον τους.

Οι κερκίδες των γηπέδων δεν διαθέτουν κανενός είδους άσυλο κι όμως έχουν μετατραπεί σε σχολείο βίας που παράγει ουκ ολίγες συγκρούσεις. Τα μεγάλα θέρετρα διακοπών δεν διαθέτουν κανενός είδους άσυλο κι όμως έγιναν κάδρα σκληρών γυναικοκτονιών. Οι σταθμοί του μετρό και τα πάρκα δεν διαθέτουν κανενός είδους άσυλο κι όμως εκεί συχνά καταφεύγουν οι άνθρωποι που ζούνε μέσα στην επισφάλεια αλλά και όσοι τους εκμεταλλεύονται. Τα λιμάνια δεν διαθέτουν κανενός είδους άσυλο κι όμως τα τελευταία χρόνια έχουν δεσμευτεί εκεί εκατοντάδες τόνοι ναρκωτικών. Αλλά και στα μεγάλα πανεπιστήμια των ΗΠΑ που διαθέτουν κανενός είδους άσυλο δε διαβάσαμε πρόσφατα για τεράστιο σκάνδαλο αδιαφάνειας και αντιγραφών; Δεν διαβάσαμε πρόσφατα για το μακελειό στη Βόρεια Καρολίνα, τη Καλιφόρνια, το Τέξας, το Ρόζενμπεργκ. Ας μη γελιόμαστε το Πανεπιστημιακό Άσυλο μετατρέπεται σε φενάκη προκειμένου όσοι πραγματικά πρέπει να θεραπεύσουν σοβαρά ζητήματα της κοινωνίας να συγκαλύπτουν την ανεπάρκεια τους.

Το Πανεπιστημιακό Άσυλο προστατεύει την διακίνηση των ιδεών αλλά και την ανεξαρτησία των διαδικασιών των πανεπιστημιακών οργάνων, των φοιτητικών συλλόγων, των συλλόγων εργαζομένων. Διαδικασίες που έχουν αποδείξει πως προστατεύουν δημοκρατικές αξίες και κατακτήσεις του λαού και που σε όλη την ιστορική διαδρομή του ελληνικού κράτους διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο. Ας μη γελιόμαστε αυτή ακριβώς τη λειτουργία προσπαθεί να παρουσιάσει η κυβέρνηση ως ξένη με το δημόσιο πανεπιστήμιο, αυτή ακριβώς προσπαθεί να καταστείλει με το δόγμα «νόμος και τάξη».

Οι συζητήσεις για το πανεπιστημιακό άσυλο ανατρέχουν στην Ε’ Αναθεωρητική Βουλή, όπου η μειοψηφία (μεταξύ άλλων, Δ. Τσάτσος, Γ.Α. Μαγκάκης, Α. Παπανδρέου, Ε. Παπανούτσος) διατύπωσε την άποψη πως η -προστατευόμενη ήδη από το Σύνταγμα του 1975- ακαδημαϊκή ελευθερία (άρθρο 16 § 1 ισχύοντος Συντάγματος) κατοχυρώνεται ουσιαστικά και πραγματικά μόνο σε συνδυασμό με το άσυλο. Άσυλο [ < α (στερητικό) + συλάω-ώ (=αφαιρώ, λεηλατώ, λαφυραγωγώ) ] σημαίνει χώρος «ιερός» και «απαραβίαστος». Συχνά αντιμετωπίζεται ως ελληνική ιδιοτροπία, ως μια αναχρονιστική ρύθμιση που έχει απολέσει το νόημα της, ως ένα κουσούρι που συνιστά τροχοπέδη για την «εύρυθμη ανάπτυξη» των Πανεπιστημίων. Και για να μιλάμε ειλικρινά εκεί συνίστανται οι μεγάλες ιδεολογικές διαφορές, στον σκοπό, τις στοχεύσεις, τον ρόλο εν τέλει του Πανεπιστημίου. Ας συζητήσουμε τουλάχιστον για αυτό ώστε να καταδειχθούν οι απόψεις του καθενός και της καθεμιάς.

Μια συμβουλή: Αν θέλει η κυβέρνηση να καταπολεμήσει τη παραβατικότητα στα Πανεπιστήμια ας ξεκινήσει από τη φοιτητική της παράταξη. Από τις οργανωμένες λογοκλοπές σε συνεργασία με ορισμένους καθηγητές, από τα δίκτυα εξάρτησης στη συνδιοίκηση και τις εκλογές, από τους μπράβους που συχνά – πυκνά χρησιμοποιούν σε διάφορες διαδικασίες, από το τεράστιο φακέλωμα προσωπικών δεδομένων κατά τις εγγραφές πρωτοετών φοιτητών, από τα κοσμικά πάρτι έντονου φορολογικού ενδιαφέροντος που οργανώνουν είτε στα ίδια τα ιδρύματα είτε σε γνωστά μαγαζιά, από τη διάχυση ρατσιστικού και σεξιστικού λόγου για να αναφερθώ μόνο σε κάποια παραδείγματα της καθημερινότητας.

Μία πρόσκληση: Ξέρω δεκάδες συναδέλφους, που έχουμε επενδύσει το μέλλον μας στο ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο που θα χαιρόμασταν πάρα πολύ να σας ξεναγήσουμε στις υποδομές του, να σας μιλήσουμε για τα πραγματικά μας προβλήματα, να σας παρουσιάσουμε τις δουλειές μας. Είναι μια μάχη λογικής έναντι του παραλόγου και θα την δώσουμε.

 ΠΗΓΗ: tvxs.gr 

Δέκα ταινίες για την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού

Η Παγκόσμια Hμέρα κατά του Ρατσισμού, έρχεται να μας θυμίσει τα τραγικά γεγονότα της 21ης Μαρτίου του 1960, όταν 70 μαύροι φοιτητές που διαδήλωναν μαζί με χιλιάδες άλλους διαδηλωτές κατά του απαρτχάιντ στην πόλη Σάρπβιλ της Νοτίου Αφρικής, έχασαν τη ζωή τους από πυροβολισμούς της αστυνομίας. Το 1966, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ καθιέρωσε την ημέρα αυτή ως Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη των Φυλετικών Διακρίσεων. Τιμώντας την Παγκόσμια Hμέρα κατά του Ρατσισμού, παρουσιάζουμε δέκα (10) χαρακτηριστικές κινηματογραφικές δημιουργίες του 21ου αιώνα.

Η ταράτσα της Νομικής: ένα δημοκρατικό ροδοχάραμα στο πιο βαθύ σκοτάδι

του Αριστομένη Συγγελάκη*

«Κούροι και κόρες της σπουδής / Φως ο νους η καρδιά φλόγα / Η κραυγή σας γλώσσα πύρινη κοφτερή / Τέτοιες ώρες τρανές ώρες / Μόνο εσείς και τα πουλιά τα ελεύθερα / Ξεδιπλώνετε τον άνεμο και πετάτε με το αγέρι / Και ξεμούδιασαν και ορθώθηκαν τα κορμιά / Άρχισε το Ροδοχάραμα» (Γιάννης Κουτσοχέρας)

Αφιέρωμα του αρχείου της ΕΡΤ στον Παναγούλη και στον ματωμένο Μάη του ’36

Εκπομπές για τον ήρωα Αλέξανδρο Παναγούλη αλλά και τα συμβάντα του 1936 ψηφιοποίησε και παρουσιάζει η ΕΡΤ. Γράφει ο Mediaρχης του Sport24.gr, Νίκος Μποζιονέλος.

Tο Αρχείο της ΕΡΤ, τιμώντας τη μνήμη του Αλέκου Παναγούλη (πέθανε σαν σήμερα, το 1976), ψηφιοποίησε και παρουσιάζει στην ιστοσελίδα ert.gr την εκπομπή "Εδώ και σήμερα - Αναφορά στον Αλέκο Παναγούλη".

H εκπομπή, που προβλήθηκε έξι χρόνια μετά το θάνατο του Αλέκου Παναγούλη, το 1982, εστιάζει στην αντιστασιακή του δράση την περίοδο της χούντας και στα γεγονότα που ακολούθησαν μέχρι το θάνατό του. Αναφέρεται στην απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Γεωργίου Παπαδόπουλου, στις 13 Αυγούστου 1968, που οδήγησε στη σύλληψή του.

Σε απόσπασμα συνέντευξής του που προβάλλεται, ο Αλέκος Παναγούλης, εξηγεί: "Δεν ήταν μια προσωπική ενέργεια, αλλά μια ενέργεια που την προπαρασκεύασε μια ολόκληρη οργάνωση, που εργάστηκε επί 16 μήνες, προκειμένου να προετοιμάσει την Αντίσταση». Διευκρινίζει επίσης: «Εκείνη την ώρα δεν σκεφτόμουν ότι επιχειρώ να σκοτώσω έναν άνθρωπο. Έβλεπα τον τύραννο και όχι τον άνθρωπο. Δεν νομίζω ότι σε οποιαδήποτε στιγμή της ζωής μου θα έβρισκα τη δύναμη να σκοτώσω έναν άνθρωπο".

Η εκπομπή αναφέρεται και στα φρικτά βασανιστήρια που υπέστη, στη δίκη του -όπου καταδικάστηκε δις εις θάνατον-, στην αίτηση χάριτος που αρνήθηκε να υποβάλλει, στους λόγους για τους οποίους αναβλήθηκε η εκτέλεσή του, αλλά και στις απάνθρωπες συνθήκες κράτησής του. Όπως επίσης και στις απόπειρες απόδρασής του, στις απεργίες πείνας που έκανε και στο ανοιχτό γράμμα που έστειλε στην Ευρώπη, το διάστημα που κρατούνταν στις φυλακές Μπογιατίου, καταγγέλλοντας τα βασανιστήρια και τις συνθήκες διαβίωσής του.

Επίσης, εξιστορούνται τα γεγονότα που ακολούθησαν μετά την αποφυλάκισή του, στις 21 Αυγούστου 1973. Το ταξίδι του στην Ιταλία όπου συνέχισε τον αγώνα, διεγείροντας με τις δημόσιες καταγγελίες του την ξένη κοινή γνώμη, η πτώση της χούντας και η επιστροφή του στην Ελλάδα ακριβώς έξι χρόνια μετά την απόπειρα δολοφονίας του Γεωργίου Παπαδόπουλου, στις 13 Αυγούστου 1974. Ακόμη, η πολιτική δράση του Αλέκου Παναγούλη στα χρόνια που ακολούθησαν, η επιμονή του για τη δημοσίευση των αρχείων του ΕΑΤ-ΕΣΑ, η Πρωτομαγιά του 1976, που βρέθηκε νεκρός μέσα στο αυτοκίνητό του και το τελευταίο αντίο στον μεγάλο αγωνιστή, που ήταν πάντα κοντά στο λαό και υιοθέτησε τα προβλήματα των απλών ανθρώπων.

Στην εκπομπή προβάλλονται αποσπάσματα από συνεντεύξεις του Αλέκου Παναγούλη και οπτικοακουστικό και φωτογραφικό υλικό από τη σύλληψή του, τη δίκη του, τους τόπους του μαρτυρίου του, καθώς και από την αποφυλάκισή του, το ταξίδι του στην Ιταλία, την επιστροφή του στην Ελλάδα το 1974, την πολιτική του δράση και την κηδεία του. Τα κείμενα της εκπομπής υπογράφει ο Γιάννης Φατσής, ενώ αφηγητής είναι ο Γιώργος Κυρίτσης.

Μάης του ’36 στη Θεσσαλονίκη

Ογδόντα δύο χρόνια συμπληρώνονται φέτος από τον ματωμένο Μάη του ’36 στη Θεσσαλονίκη. Στη μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση -αφετηρία της οποίας είχε σταθεί η απεργία των καπνεργατών που κηρύχθηκε στις 3 Μαΐου 1936- και η οποία κατεστάλη από την τότε κυβέρνηση Μεταξά, είναι αφιερωμένη η εκπομπή του Αρχείου της ΕΡΤ "Μαρτυρίες - Ο Μάης του ’36 στη Θεσσαλονίκη".

Σειρά ντοκιμαντέρ ιστορικής καταγραφής, του δημοσιογράφου Γιώργου Πετρίτση, για πρόσωπα και γεγονότα της πρόσφατης Ιστορίας μας. Η εκπομπή ερευνά τα γεγονότα που οδήγησαν στην αιματηρή καταστολή από την τότε κυβέρνηση Μεταξά της μεγάλης διαδήλωσης των απεργών εργατών στη Θεσσαλονίκη την 9η Μάη του 1936, μέσα από ντοκουμέντα και περιγραφές ανθρώπων που συμμετείχαν στην τότε παλλαϊκή απεργία. Προσεγγίζει τα αίτια που οδήγησαν στη μεγάλη κινητοποίηση των καπνεργατών και παρουσιάζει τα αιτήματα του εργατικού κινήματος, συνδεόμενα με την κοινωνική αναταραχή των πρώτων χρόνων της δεκαετίας του 1930 κατά τα οποία η χώρα είχε πληγεί από την παγκόσμια οικονομική κρίση.

Ο πρώην καπνεργάτης, Γιώργος Ζάρας, περιγράφει τα γεγονότα μέρα με τη μέρα από την αρχή της κήρυξης της απεργίας, αναφερόμενος στις συγκρούσεις με την αστυνομία και στον πρώτο νεκρό τον νεαρό Τάσο Τούση -η εικόνα-σύμβολο της μάνας πάνω από το άψυχο σώμα του νεαρού αυτοκινητιστή θα εμπνεύσει τον Γιάννη Ρίτσο να γράψει τον "Επιτάφιο" - μέχρι την κηδεία στο κοιμητήριο της Ευαγγελίστριας των δολοφονηθέντων απεργών στις 10 Μαΐου 1936. Ακόμη, τη δική του μαρτυρία καταθέτει πρωταγωνιστικό στέλεχος του συνδικαλιστικού κινήματος στα χρόνια του ’30, ο νεαρός τότε, Χριστόδουλος Μαυροβίτης. Για τα γεγονότα μιλούν επίσης, ο πρώην βουλευτής, Βασίλης Νεφελούδης, ο δημοσιογράφος, Σπύρος Κουζινόπουλος κ.ά.

Η εκπομπή εντάσσει τα γεγονότα του Μάη του ’36 στο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο της εποχής, παρακολουθώντας την πολιτική Ιστορία και τους συσχετισμούς των πολιτικών δυνάμεων από τη Βενιζελική τετραετία 1928-1932 μέχρι την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά, στις 4 Αυγούστου 1936. Τέλος, παρουσιάζεται η ερμηνεία των τραγικών γεγονότων του Μάη του ’36 από το καθεστώς της μεταξικής δικτατορίας και τα τότε πολιτικά κόμματα.

Κατά τη διάρκεια της εκπομπής προβάλλονται πλάνα επικαίρων και αρχειακό φωτογραφικό υλικό.

Nίκος Μποζιονέλος (nbozionelos@gmail.com)